Auðmjúkur.

Kominn heim eftir blautt og kalt kvöld. Finn reyndar fyrst fyrir bleytunni og kuldanum núna eftir að ég er kominn heim. Gæsahúðin í kvöld stafaði hvorki af kulda né bleytu.

Ég er einn af þeim sem er búinn að vera í nokkur ár harður stuðningsmaður Íslands í Knattspyrnu. Var líklegast áhorfandi áður, en í dag er ég stuðningsmaður. Við köllum okkur Tólfur, af því við viljum að okkar áhrif á leikinn jafnist á við auka leikmann inni á vellinum fyrir Ísland...semsagt. Tólfta leikmanninn. Við höfum staðið okkur nokkuð vel í að styðja karlalandsliðið, en ég veit, og við vitum mörg, innan Tólfunnar að við höfum ekki stutt kvennalandsliðið vel og það hefur pirrað okkur. 

það hljómar kannski eins og væl, en fyrir mann eins og mig, að verða fertugur, out of shape, þá taka þessir leikir á. Á morgunn verð ég raddlaus af því við mættum á leik Íslands og Hvíta Rússlands í kvöld. Við vorum svekkt með mætinguna. Of margir af þeim sem voru búnir að melda sig mættu ekki. Það kom okkur á óvart því við vorum nokkur búin að vera ofur spennt, og margir búnir að lýsa því sama yfir. 

Í dag vorum við nokkur í samskiptum af því við vildum sýna stelpunum þá sömu virðingu og við sýnum strákunum. Við reyndum að semja ný lög um stelpurnar, og yfirfærðum einhver af karla lögunum yfir á þær og miðað við stuttan tíma, og reyndar með frábærri innkomu strákanna í Kobacabana náðum við að standa okkur nokkuð vel. Þegar í ljós kom að við yrðum færri en við vonuðumst til var einfaldlega tekið meira á því og við prófuðum ýmislegt sem við höfum ekki prófað fyrr, eins og að færa okkur um set og kalla sjálfir á milli. Það var einnig rosalega gaman hve börnin voru virk og kunnu lögin okkar. Fyrir þeim er ekkert eðlilegra en að öskra sig hás, eins og við gerum ansi oft. 

Í kvöld lögðum við okkur fram við að gera það sem okkur hefur langað lengi. Að sýna stelpunum að við erum líka Tólfan þeirra. Það var frábært, það var æðislegt að vera Tólfan þeirra, og feedbackið og kveðjurnar frá þeim í lokin og á twitter eftir á gera mig hálf vandræðalegan. Í staðinn fyrir að þær horfi á það að við höfum ekki gert nógu vel við þær í fortíðinni þá fögnuðu þær okkur þegar við loks létum sjá okkur.

Ég hef horft á marga leiki með þeim síðustu ár og þetta eru ekki einhverjar stelpur að sparka bolta. Þetta eru íslenskar valkyrjur, atvinnukonur vel flestar, og þær sem eru það ekki í dag verða það. Þetta er stolt okkar og forréttindi að fá að styðja við landsliðin okkar í dag og ég hef fulla trú á því að Tólfum mun fjölga á næstu leikjum og markmið Tólfunnar er að það þurfi að opna báðar stúkur á kvennaleikjum í framtíðinni. Boltinn sem þær spila er frábær, áhorfendur tóku vel undir með okkur og framtíðin er svo sannarlega björt, hvort sem það er á knattspyrnusviðinu eða í Tólfunni því ungdómurinn sýndi það svo um munar að þau eru tilbúin til að taka slaginn með okkur.

Verðlaun okkar Tólfufólks er vanalega úrslitin þegar þau eru góð. Því er það frábært þegar landsliðsfólkið okkar, sem við dýrkum og setjum á stall fyrir ofan flest annað fólk sýnir okkur þá virðingu, og þá tengingu sem við fengum frá bæði Frey og stelpunum í kvöld. Ég gekk auðmjúkur og hamingjusamur út af Laugardalsvelli í kvöld og ég mun mæta margfalt grimmari og skipulagðari á næsta heimaleik kvennalandsliðs Íslands.

 

Áfram Ísland!